Özlemlerimiz, hırslarımız, farklı görünebilme sevdalarımız var...

YAKUP İNCEGÜL

E-Posta : yakupincegul@hotmail.com

 “Ey yüksek uçurumlardan atamadığım kalbim,
 Kanayan ve hiç kapanmayan bir yaraydı bıraktığın ömrüme
 Bu yüzden acıyıp duruyor yüreğim”

 İnsanın içinden atmak isteyip de atamadığı, kalbine hapsettiği kırgınlıklar. İnsanın içinden atarsa, kendine olan saygısını kaybedeceğini düşündüğü için yüreğine hapsettiği kırgınlıklar... İnsanı nasıl da yorar bunlar değil mi? Haksızlıklar; insanı çaktırmadan, sinsice, uzun uzadıya süründürür için için. Merhemi de yoktur bunun. Zamanla iyileşmeyi beklersin. Bir süreliğine, haksızlığa uğradığınla kalırsın. Hele de haksızlık kırgınlıkların tepesine binerse... İsyan edersin belki, belki de hayata küsersin… Bazan haksızlık karşısında akıttığınız göz yaşlarınız olur; ama aklınız en çok, akıttığınız göz yaşlarının değip değmediğine takılı kalır. Önyargı gözlüğünden kurtulamayanların gözlerinde yargılanırsın. Önyargılarla yaşamak kör yaşamaktan farksızdır bunun için. Eisentein “bir önyargıyı parçalamak, atomu parçalamaktan daha zor” dememiş midir?.

Buğulu camın arkasından baktığımızda, kaçınılmaz olarak her şeyi buğulu görüyoruz. Gözlüklerimizin camları o kadar kirlenmiş ki gördüğümüz kirlerle yeni önyargılar kurup, gözlüğümüzün camını kırmayı denemeyip de karşımızdakilerin kalplerini kırmaktan alamıyoruz kendimizi. Aslında gördüklerimizin nasıl olduğu, biraz da bizim nasıl olduğumuza bağlı değil mi?

Güzel görüp güzel düşünebilmeyi denemiyoruz hiçbir zaman..
Bilge insanlar, ‘dış’tan çok kendileriyle, ‘iç’leriyle ilgilenirlermiş. Kendilerini ‘iyi’leştirdikleri için, bize çok kötü gibi görünen şeyleri ‘güzel’ görebilmişler. Bilgeler topluluğuna kulak verdiğimizde, şu sözü duyarız: ‘Kendilerini değiştirmeyenler hiçbir şeyi değiştiremezler.’

Kendimizi hep haklı görmek saplantısı ve yanılgısı ile yanı başımızdakileri kaybetmeye başladığımızın farkında mıyız bilemem. Özlemlerimiz, hırslarımız, farklı görünebilme sevdalarımız var. Törpüleyemediğimiz sivriliklerimiz var belki de.

 Hz. Yusuf’u kardeşleriyle imtihan eden Allah, belki de bizi de imtihan ediyordur. Bu yüzden hayat, yaşamak zorunda olduğumuz bir güzellikler yumağı olmalıdır. Bize düşen, bu yumağı açmaktır. Mutluluk dolu bir dünyanın eşiğinde, birlikte toplanmaktır ve toparlanmaktır… Umulur ki bu toplanmada, bu toparlanmada hiçbir kavgaya yer olmasın. Kırgınlıklar,  kızgınlıklar, öfke tufanları gönlümüzde fırtınalar koparmasın. Kıskançlığın, öfkenin ayak izleri yolumuza çıkmasın. Karanlık göğün öfke yıldızlarının dünyamızı ve de hayatımızı karartmaması dileğiyle…

Yakup İNCEGÜL